پایه و اساس کار سیستم‌های احراز هویت بایومتریک، مقایسه بین دو گروه از «داده‌ی ورودی» و «داده‌ی ذخیره شده روی سیستم» است. چنانچه پس از مقایسه انجام شده میان داده‌ها، هر دو داده تا حدودی یکسان باشد، وارد مرحله بعد می‌شوید. در این مرحله دستگاه می‌داند که فرد «بازدیدکننده» همان «کاربر سیستم» بوده و اینگونه به شخص اجازه دسترسی می‌دهد.

هک سیستم‌های احراز هویت بایومتریک از دغدغه‌های افراد است. پاسخ این پرسش مثبت است. باوجود تصور غیر‌قابل نفود‌ بودن سیستم‌های احراز هویت بیومتریک به‌ خاطر بهره‌مندی از ویژگی‌های بیومتریک و منحصر‌به‌فرد افراد؛ لازم است بدانید که این سیستم‌ها همچون سایر سیستم‌های احراز هویت امکان فریب و هک شدن را دارند.

شاخص بایومتریک به داده‌هایی اطلاق می‌شود که سیستم احراز هویت بایومتریک مطابق با آن فعالیت می‌کند. این شاخص‌های بایومتریک می‌توانند رگ‌های بدن، DNA، ساختار صورت، اثر‌انگشت، عمق شبکیه چشم و یا رفتار کاربر با سیستم باشند. بهره‌گیری از هر شاخص ذکر شده وابسته به نیاز‌ها و سیاست‌های کاری هر سازمان است.

نام دیگر زیست‌سنجی بایومتریک است. زیست‌سنجی در واقع به خصوصیت‌های قابل اندازه‌گیری یک موجود زنده گفته می‌شود. خصوصیاتی که به فیزیک انسان و خصوصیات رفتاری آن‌ها وابسته هستند در زیست‌سنجی قابل اندازه‌گیری‌اند. خود کلمه بایومتریک ترکیبی از دو کلمه است: بیو به معنای انسان و متریک به معنای اندازه‌گیری.